Święto Epifanii to najstarsze święto chrześcijańskie poświęcone Chrystusowi i w odróżnieniu od innych nie posiada żydowskich korzeni. Przypomina o światłości, jaka przyszła na świat w Jezusie Chrystusie dla wszystkich ludzi. Dlatego też w dniu tym w wielu Kościołach wspomina się dzieło misji – chrześcijan, którzy z narażeniem życia i zdrowia niosą Dobrą Nowinę o Jezusie Chrystusie.

Nie ma dokładnych informacji, od kiedy Święto Objawienia Pańskiego obchodzone było w Kościele chrześcijańskim. Najstarsze źródła poświadczają, że święto wywodzi się z Egiptu z końca IV wieku. Jednak na przełomie IV i V wieku Jan Kasjusz relacjonuje, że zwyczaj Święta Epifanii jest antyczną tradycją (antiqua traditio), co uzasadnia stwierdzenie, że uroczystość obchodzona była lokalnie na długo przed tekstem Kasjusza.

Początkowo Święto Epifanii poświęcone było Narodzeniu Pańskiemu oraz Chrztowi Pańskiemu, cudowi w Kanie Galilejskiej oraz przybyciu mędrców/magów (tzw. króli) ze Wschodu, których symbolika zdominowała późniejsze przekazy liturgiczne. Pokłon mędrców posiadał głęboką wymowę: miał on być wyrazem uniwersalnego charakteru Ewangelii, a co za tym idzie, misji Kościoła.

Według źródeł patrystycznych dary złożone przez „Trzech Króli” miały swoją symbolikę: złoto podkreślało królewską godność Chrystusa, kadzidło złożone było jako ofiara dziękczynna Bogu, a mirra, którą namaszcza się ciało zmarłych, miała być zapowiedzią Golgoty.

Kościół Wschodni obchodzi Święto Chrztu Pańskiego i Objawienia Pańskiego jednocześnie. Kościoły zachodnie – rzymskokatolicki, ewangelickie, anglikańskie i starokatolickie – wspominają Chrzest Pański w pierwszą niedzielę po Epifanii.

W okresie Reformacji ks. Marcin Luter podejmował próby zmiany nazwy Święta Epifanii na Święto Chrztu Pańskiego, argumentując, że byłby to powrót do korzeni, jednak wittenberski Reformator ostatecznie nie przebił się ze swoją opinią i pozostano przy dotychczasowej praktyce kościelnej.

W Polsce, od roku 2011 Święto Epifanii jest dniem wolnym od pracy.