Nazwa niedzieli Quasimodogeniti wywodzi się od pierwszych słów introitu, zaczerpniętego z 1. Listu św. Piotra: „Jako nowonarodzone niemowlęta, zapragnijcie nie sfałszowanego duchowego mleka, abyście przez nie wzrastali ku zbawieniu” (1 P 2,2). Treściowo jest on powiązany z hasłem niedzieli: „Błogosławiony niech będzie Bóg i Ojciec Pana naszego Jezusa Chrystusa, który według wielkiego miłosierdzia swego odrodził nas ku nadziei żywej przez zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa”.

Niedziela ta znana jest w liturgicznej historii chrześcijaństwa zachodniego także pod nazwą „Białej Niedzieli.” To właśnie w tym dniu, w pierwszą niedzielę po radości wielkanocnego poranka, udzielano dzieciom i katechumenom sakramentu Chrztu Świętego. Chciano w ten sposób zaakcentować związek nowego narodzenia poprzez działanie Ducha Świętego w Chrzcie Świętym ze zmartwychwstałym Panem. To ważny symbol i prawda wiary: nie pozostajemy bezsilni w ruinach beznadziei, śmierć nie jest końcem nas i tych, których kochamy. Beznamiętność, brak nadziei, a przede wszystkim śmierć są zniszczone. To melodia, którą można usłyszeć jedynie zmysłem wiary karmionej mocą Ducha Świętego.

Zarówno nazwa niedzieli, jak i biblijne teksty nawiązują do starochrześcijańskiego rytu Chrztu katechumenów. Według tradycji apostolskiej, występującej w wielu warstwach Nowego Testamentu Chrzest jest odrodzeniem, odnowieniem, ożywieniem i nowonarodzeniem. Jak niemowlęta potrzebują odpowiedniego pokarmu, tak też ochrzczeni powinni otrzymać posiłek stosowny do ich sytuacji, w której się znaleźli dzięki Chrztowi, nakazanemu przez Zmartwychwstałego Pana.

Nie Chrzest, jako obrzęd inicjacji chrześcijańskiej, jest źródłem przemiany, lecz zmartwychwstanie ukrzyżowanego Jezusa Chrystusa. Ale z Chrztem związana jest obietnica zbawienia. Zmartwychwstały Pan bowiem powiedział do swoich uczniów: „Idąc na cały świat, głoście ewangelię wszystkiemu stworzeniu. Kto uwierzy i ochrzczony zostanie, będzie zbawiony, ale kto nie uwierzy, będzie potępiony”.

Chrzest łączy nas ze Zmartwychwstałym, a dzięki wierze poprzez całe życie człowieka ochrzczonego w imię Jezusa Chrystusa płyną do serca dary krzyża i zmartwychwstania Jezusa Chrystusa. Zmartwychwstanie Ukrzyżowanego budzi nadzieję, że śmierć nie ma ostatniego słowa nad nami.

Każde wspomnienie Chrztu, poprzez który związani zostaliśmy z Chrystusem budzi nadzieję na życie po życiu, a więc na połączenie z Panem na wieczne czasy. Nakazuje nam o tym nieustannie pamiętać autor Listu do Kolosan: „Wraz z nim zostaliście pogrzebani w chrzcie, w którym też zostaliście wespół wzbudzeni przez wiarę w moc Boga, który go wzbudził z martwych. I was, którzy umarliście w grzechach i w nieobrzezanym ciele waszym, wespół z nim ożywił, odpuściwszy nam wszystkie grzechy; wymazał obciążający nas list dłużny, który się zwracał przeciwko nam ze swoimi wy- maganiami, i usunął go, przybiwszy go do krzyża; rozbroił nadziemskie wła- dze i zwierzchności, i wystawił je na pokaz, odniósłszy w nim triumf nad nimi”.

źródło:
ks. prof. Manfred Uglorz, Miłościwy Rok Pana. Wprowadzenie w tematykę niedziel i świąt roku kościelnego.